Σας το έχουμε ξαναπεί. Το Netflix ξεχειλίζει από μετριότητες. Ισπανικές σαπουνόπερες, ταινίες στην καλύτερη με b-movie σενάριο πλημυρίζουν τον streaming γίγαντα και πληθαίνουν επικίνδυνα. Αλλά καμία φορά μέσα σε αυτό το χάος, σε αυτό τον υπερπληθυσμό μετριότητας ξεθάβεις διαμαντάκια! Ένα από αυτά είναι το What Happened To Monday!
Καθώς γράφουμε το παρών review αντιλαμβανόμαστε ότι βρισκόμαστε ακόμα στο 2020.
Με τούτα και με κείνα, πλέον αρχίζουμε να διαβάζουμε λίγο πιο πολύ περί βιολογίας, οικονομίας και πολιτισμού. Ίσως τώρα το, What Happened To Monday, να είναι λίγο πιο επίκαιρο. Όχι βέβαια τόσο λόγω Covid αλλά όσο της γενικής ανησυχίας προς τα που πάμε, που οδηγούμαστε σαν ανθρώπινο γένος. Ο Κρίστοφερ Νόλαν ήταν από τους πρώτους που μας ανάγκασε να σκεφτούμε για το τι θα γίνει μετά με την αριστουργηματική του ταινία, το Interstellar. Εδώ ίσως να φτάσαμε σε αυτό…
Υπόθεση
Βρισκόμαστε στο 2073. Ο άνθρωπος έχει κατακλύσει τον πλανήτη σε κάθε ορατή του γωνία(άσχετα που είμαστε μόνο στην Αμερική). Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού είναι πέρα ως πέρα αληθινό και οι κυβερνήσεις επιβάλλουν τις εξής νομικές καταθέσεις.
Πρώτον κάθε οικογένεια καλείται να έχει μόνο ένα παιδί. Δεύτερον όποιο περισσεύει κατάψυξη και ξεπάγωμα και όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Η τουλάχιστον έτσι νομίζουν οι πολίτες. Με το, αλλά σχόλιο πολιτικής καμπάνιας τα παιδιά παγώνουν για ένα καλύτερο μέλλον που έρχεται, το πιο πιθανό είναι να μην το δουν ποτέ. Και μέσα σε αυτή την δυστοπία μία δόλια γυναίκα γεννάει επτάδυμα τα οποία κληρονομεί ο πατέρας της, ύστερα από την τελευταία της πνοή στην γέννα.
Αυτά τα επτά παιδία, οι επτά κόρες ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν και να λειτουργούν ως ένας χαρακτήρας. Κάθε μέρα η κάθε μια έχει επαφή με τον έξω κόσμο, και κάθε μέρα όλες ενημερώνονται για να συντηρούνται σαν ένας χαρακτήρας. Όλα κυλάνε ομαλά για αρκετά χρόνια μέχρι που μία μέρα η Δευτέρα δεν γυρνάει ποτέ πίσω.
Πρόκειται για μία ταινία με αρκετά ενδιαφέρον σενάριο και concept καθώς εκτιμούμε ότι δεν απέχουμε και πάρα πολύ από αυτή την πραγματικότητα. Αρκετά καλές σκηνές δράσης, χωρίς βέβαια να είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Η αγωνία εντείνεται όσο πλησιάζουμε στο απροσδόκητο τέλος το οποίο ευελπιστεί να περάσει ένα μήνυμα αισιοδοξίας-ελπίδας για το ανθρώπινο γένος.
Η Noomi Rapace αποδίδει αρκετά καλά τον ρόλο(ρόλους) της. Επτά αδερφές είναι αυτές με διαφορετικές κιόλας προσωπικότητες(περίπου). Ο θρυλικός William Defoe και η “Κρουέλα Ντε Βιλ”(μα καλά πόσα χρόνια είχαμε να δούμε αυτή την ηθοποιό) Glenn Close απλά αποδίδουν τους ρόλους τους χωρίς ωστόσο να εντυπωσιάζουν.
Όπως προ-είπαμε μια αρκετά καλή ταινία, με ενδιαφέρον σενάριο, ένα ελπιδοφόρο τέλος που ίσως σας βάλει σε θέση να αναρωτηθείτε τι γίνεται γύρω μας περιβαλλοντικά αλλά και κοινωνικά. Ειδικά τώρα με το 2ο ημίχρονο της καραντίνας…
Βαθμολογία 7/10