Παραδεχτείτε το. Μόλις διαβάσατε τον τίτλο, αρχίσατε να σιγοτραγουδάτε το τραγούδι των τίτλων. Εάν είστε από τους πιο… εμμ… «geeky» , ίσως αρχίσατε να το τραγουδάτε με δυνατές κραυγές και με πολύ πάθος (όπως εγώ). Όπως πολλά παιδιά αυτής της γενιάς(’90), με παρέσυρε και εμένα ο πυρετός των Pokemon – μια «φρικτή» ασθένεια που μόλυνε σχεδόν κάθε παιδί της σχολικής ηλικίας. Με κάθε νέο επεισόδιο, με κάθε επιπλέον ώρα παιχνιδιού, δεν μου έφτανε, δεν χόρταινα, ήθελα κι άλλο.
Η ΑΡΧΗ
Το ξεκίνημα μου στον κόσμο των Pokemon έγινε με ένα GameBoy, την πρώτη μου παιχνιδοκονσόλα και την κασέτα «Pokemon Yellow», στην οποία ως αρχικό σου Pokemon, έπαιρνες τον Pikachu. Τα Pokemon δεν τα επέλεξα… με επέλεξαν εκείνα(!!!). Το GameBoy όπως είπα ήταν η πρώτη μου παιχνιδοκονσόλα και μαζί με αυτό έπρεπε να πάρω και μια κασέτα για να μπορώ να παίξω και τότε χωρίς να θυμάμαι το πώς και το γιατί, ο αγαπημένος κύριος Πολυχρόνης που έχει την «Λιμνούπολη» στη Πλατεία Κονίτσης, μου έδωσε την «Pokemon Yellow».
Ήμουν μικρός σε ηλικία, 1η Δημοτικού πήγαινα αν θυμάμαι καλά, έκανα τα πρώτα μου βήματα στον κόσμο των «Pokemon» και λόγω του νεαρού της ηλικίας μου και της έλλειψης γνώσης Αγγλικών λόγο αυτής, μου ήταν κάπως δύσκολο να κατανοήσω πλήρως το παιχνίδι. Δεν άργησα όμως να το μάθω και όσο το μάθαινα τόσο η αγάπη μου για το παιχνίδι αλλά και για τον κόσμο των Pokemon μεγάλωνε.
Άρχισα να μαζεύω Pokemon κάρτες, να κάνω ανταλλαγή τις διπλές για άλλες που δεν είχα και προσπαθούσα να ολοκληρώσω τη συλλογή μου και ας μην ήξερα καν πώς να παίξω το παιχνίδι… μόνο και μόνο επειδή μου άρεσαν τα «art works». Μετέπειτα, ήρθαν οι τάπες Pokemon μέσα στα γαριδάκια και τότε ήταν που ξεκίνησαν οι «μάχες» και όλα τα παιδάκια του σχολείου τρελάθηκαν(!!!). Όλοι, αγόρια – κορίτσια, ακόμα και παιδιά που δεν ασχολούνταν με τα Pokemon, άρχισαν να μαζεύουν τάπες και σε κάθε διάλειμμα, σε κάθε γωνία του προαυλίου, να παίζουν Pokemon μάχες, με τον νικητή να κερδίζει τις τάπες του χαμένου. Μπορούσες ακόμα και να στοιχηματίσεις τις τάπες στο ποιος θα νικήσει(γελάμε τώρα).
Η ΣΕΙΡΑ
Θυμάμαι να βλέπω το animation, την πρώτη σεζόν της σειράς, το «Pokemon: Indigo League Saga», τα πρωινά του Σαββατοκύριακου, στο αξέχαστο παιδικό δορυφορικό κανάλι «Fox Kids».Η σειρά ακολουθούσε τις περιπέτειες του Ash Ketchum, ο οποίος προφανώς βρισκόταν σε ένα ταξίδι για να πιάσει όλα τα Pokemon, παρά το γεγονός ότι επιδείκνυε ξανά και ξανά ότι δεν έχει ιδέα ούτε στο ελάχιστο πώς να γίνει ένας ικανός εκπαιδευτής.Άρχισε να συνοδεύεται από την Misty, η οποία τότε φάνηκε σαν ανυπόφορη σπασαρχ*δο, αλλά τώρα φαίνεται ότι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ώριμη για την ηλικία της νεαρή κοπέλα που έκανε παρέα με ηλίθιους (βλέπε Ash) και ο Brock, ο οποίος κάπως κατάφερε να διευθύνει ένα γυμναστήριο Pokemon, παρά το γεγονός ότι ήταν λίγο λιγότερο ηλίθιος από τον Ash. Αυτό το τρίο το κυνηγούσε συνεχώς ένα εξίσου ηλίθιο δίδυμο, η Team Rocket, που αποτελούνταν από τους James και Jesse, που είχαν ένα χτένισμα που θα έκανε ακόμα και την Lady Gaga να ζηλέψει. Α, και έχουν το δικό τους Pokemon, τον Meowth… που μπορεί να μιλήσει… χμμ…Pokemon, που μιλάει(!). Τα επεισόδια γυρίστηκαν σε τυπικό στυλ manga(ιαπωνικό κόμικ), με ελάχιστο αλλά αποτελεσματικό animation και λίγο περίεργους διαλόγους.
Καθώς η σειρά συνεχίστηκε, τα επεισόδια έγιναν όλο και πιο χαζά. Δεν είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσει κανείς αν σκεφτεί ότι μιλάμε για κινούμενα σχέδια που έχουν να κάνουν με δεκάχρονα παιδιά που ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο για να πιάσουν άγρια ζώα σε μαγικές μπάλες. Αλλά μπορώ να το αντέξω αυτό, οκ; Περίπου στα μισά της σεζόν, οι πρωταγωνιστές μας καταλήγουν να αντιμετωπίζουν τεράστια ρομπότς Pikachus, παράξενες ψυχικές μάχες με psychic Pokemon που έχουν κυριεύσει τους εκπαιδευτές τους, και στο αποκορύφωμα της παραφροσύνης, μια μάχη με ένα γιγαντιαίο Pokemon μέδουσα που εκδικείται την ανθρωπότητα καταστρέφοντας μια ολόκληρη πόλη. Ακόμα και για τα Pokemon, αυτό ήταν υπερβολικό.
Όπως με όλα τα αγαπημένα μας παιδικά, υπήρχαν στιγμές που ενοχλούσαν τα νεαρά μυαλά μας και άλλες στιγμές που έφερναν δάκρυα στα μάτια μας. Σχεδόν κλάψαμε (σχεδόν;) όταν ένας κακός εκπαιδευτής άφησε τον Charmander του έξω στη βροχή. Χεζόμασταν πάνω μας όταν βλέπαμε ένα Pokemon φάντασμα να στοιχειώνει τους ήρωες μας. Και πανηγυρίζαμε σαν τρελοί όταν ο Pikachu κέρδισε σε μάχη τον εξελιγμένο και πολύ πιο δυνατό Raichu χωρίς να χρειαστεί να μεταμορφωθεί τελικά. Υπάρχει επίσης η σκηνή όπου το Butterfree φεύγει για να ξεκινήσει μια οικογένεια με τον έρωτα της ζωής του, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΚΗΝΗ, ΕΝΤΑΞΕΙ; ΚΑΛΩΣ?!?!? Όχι, δεν κλαίω. Οι αλλεργίες μου είναι…
Και τέλος, αυτό το υπέροχο τραγούδι τίτλων, που χαραζόταν μέσα στο κεφάλι σου και δεν μπορούσες με τίποτα να σταματήσεις να το τραγουδάς. Αυτό το τραγούδι, το οποίο όποτε το ακούς σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια, το πόσο ξένοιαστος ήσουν και το πόσο καλά περνούσες σαν παιδί. Αυτό το τραγούδι, που σε προσωπικές στιγμές νοσταλγίας, το σιγοτραγουδάς μέχρι και σήμερα.
Αν περιστασιακά, σας πιάνει και εσάς νοσταλγία και νιώθετε πως θέλετε να θυμηθείτε τα παιδικά σας χρόνια βλέποντας κάποιο επεισόδιο των Pokemon, τα καλά νέα είναι πως όλα τα πρώτα επεισόδια υπάρχουν στο Netflix στα Αγγλικά με Ελληνικούς υπότιτλους αλλά και στην εφαρμογή για κινητά Pokemon TV (μόνο Αγγλικά).
Λοιπόν, ξεθάψτε το καπέλο του μπέιζμπολ, φορέστε το, γυρίστε το ανάποδα και ξεκινήστε να τραγουδάτε αυτές τις περίφημες λέξεις: «Απ’όλους ο καλύτερος να γίνω προσπαθώ. Να τα εκπαιδεύσω είναι ο σκοπός μου αφού τα μαζέψω εδώ…». H συνέχεια δική σας.
